Στην πρόσφατη ομιλία του στην Αθήνα, ο Μπαράκ Ομπάμα αναφέρθηκε στη μεγάλη προσφορά αυτής της χώρας στον κόσμο, που δεν είναι άλλη από τη δημοκρατία. Μία δημοκρατία η οποία ωστόσο αποτελεί δυστυχώς στις σύγχρονες κοινωνίες και στις πολιτικές ηγεσίες «άλλοθι» για ακροβατισμούς μεταξύ του άκρατου λαϊκισμού από τη μία και της τυραννίας από την άλλη!
Ίσως ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ευτελίστηκε και δεν αξιοποιήθηκε για ιδιοτελείς σκοπούς άλλη έννοια τόσο πολύ όσο η «δημοκρατία». Μία δημοκρατία που προσφέρεται πλέον a la carte και που δίνει δυστυχώς μεγάλα περιθώρια και αφήνει μεγάλες γκρίζες ζώνες ανάμεσα στο νόμιμο και στο νομότυπο σε ό,τι αφορά την εφαρμογή της δημοκρατίας από εκείνους που εκλέγονται για να την εφαρμόσουν. Με αποτέλεσμα στο όνομά της να συντελούνται οι πλέον αντιδημοκρατικές δράσεις και πρακτικές.
Στην Ελλάδα, η κρίση στην οικονομία δεν ήλθε μόνη της. Προηγήθηκε κρίση αξιών, κρίση στην πολιτική και συνολικά όλα αυτά οδήγησαν σε βαθιά κρίση και διχασμό και στην κοινωνία. Τη μεγαλύτερη ευθύνη ασφαλώς και φέρουν οι κυβερνώντες. Όχι μόνο οι σημερινοί, οι οποίοι διακατέχονται και από ιδεοληπτικές εμμονές τις οποίες άλλωστε χρησιμοποιούν και ως άλλοθι σε πολλές ενέργειές τους. Άλλωστε αυτοί ήθελαν να καταργήσουν την αριστεία… Το ζήτημα είναι συνολικότερο.
Η δημοκρατία στη χώρα νοσεί βαρύτατα εδώ και αρκετό καιρό. Να θυμίσουμε για παράδειγμα πόσες επιλεκτικές και στοχευμένες ερμηνείες του συντάγματος έχουν γίνει στα χρόνια των Μνημονίων; Πόσες ελευθερίες έχουν καταστρατηγηθεί; Και πως όλων αυτών προηγήθηκε η βαθιά αντιδημοκρατική διασπάθιση δημόσιου συμφέροντος (και χρήματος βεβαίως) προς όφελος ολίγων;
Ίσως ακριβώς σε αυτή τη χώρα, τη χώρα που μεταλαμπάδευσε τις αρχές της δημοκρατίας σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, να πρέπει να αναλογιστούμε μήπως θα πρέπει να «εξυγιανθεί» και να επουλώσει τις πληγές της η δημοκρατία, μέσα από μία στροφή προς την αριστοκρατία. Όχι με τη λαϊκιστική ερμηνεία. Αλλοίμονο! Δεν πρέπει να γίνει παρανόηση. Αλλά με την ερμηνεία που έδωσαν στην έννοια οι κορυφαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτων ή ο Αριστοτέλης. Με τη λογική της συμμετοχής στη διακυβέρνηση των αρίστων. Και μέσω αυτής, της επιστροφής των δομών της κοινωνίας σε ανθρώπινους και παραγωγικούς δρόμους.
Πώς θα γίνει αυτό; Πώς δεν θα καπηλευτούν την «αριστοκρατία» οι ψευτοαριστοκράτες με την κοινωνική διάσταση που έχει αποδοθεί στον όρο; Πώς δεν θα το δουν ως ευκαιρία για κατάλυση της δημοκρατίας; Πώς θα αναλάβουν τις τύχες μίας χώρας που οδεύει καθημερινά προς τον γκρεμό οι πραγματικά άριστοι και όχι εκείνοι που θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία για να μας οδηγήσουν σε «λιγότερη δημοκρατία»;
Ασφαλώς και πρόκειται για ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα. Και για να μπορέσει να αποδώσει θα πρέπει να περάσει μέσα από κορυφαίες δημοκρατικές διαδικασίες. Και γι’ αυτό εκείνος που θα πρέπει να συμβάλει πρώτιστα, είναι ο πολιτικός κόσμος. Και ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν την άμεση ή έμμεση εβρισκόμενοι στην αντιπολίτευση ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας. Εκείνοι είναι που θα πρέπει να καταλάβουν ότι είναι η ώρα να επιλέξουν τους άριστους και όχι τους αρεστούς σε εκείνους. Να επιλεγούν όσοι πραγματικά έχουν την ικανότητα να προσφέρουν και όχι οι κομματικοί ή προσωπικοί φίλοι.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Πρέπει να αναζητηθούν οι βέλτιστες επιλογές πέρα από κομματικές γραμμές. Να γίνει προσκλητήριο σοβαρών και ικανών ανθρώπων. Γιατί η σήψη έχει περάσει πλέον σε όλα τα επίπεδα και απειλεί την επιβίωση της χώρας. Αν δεν αναληφθούν πρωτοβουλίες και αν δεν αναληφθούν ευθύνες, τότε ο κίνδυνος της ολοκληρωτικής εθνικής κατάρρευσης δεν θα είναι απλά ένας εφιάλτης, αλλά θα αποκτήσει σάρκα και οστά.
Πηγή capital
