Είσαι υπάλληλος στην Ελλάδα της κρίσης. Πολύ καλός υπάλληλος και παίρνεις €2.500 το μήνα καθαρά.
Ο εργοδότης σου πληρώνει τα δίπλα, δηλαδή €5.000 το μήνα, για να σε έχει στο μισθολόγιο. Τα άλλα μισά πάνε στο κράτος για τις παροχές που έχεις. Φόροι και εισφορές είναι τα άλλα μισά που δεν παίρνεις.
Όμως για να μπορεί ο εργοδότης σου να πληρώσει αυτόν τον μισθό των €2.500 καθαρά εσύ πρέπει να παράγεις έργο τουλάχιστον για τα €5.000 απλά για να κρατήσεις τη θέση σου.
Πας ένα απόγευμα να γεμίσεις το ρεζερβουάρ στο αμάξι σου, και βάζεις €50 βενζίνη. Σου δίνουν την απόδειξη που γράφει:
· €15 πληρώνετε για το καύσιμο
· €35 πληρώνετε σε φόρους.
Δηλαδή έχεις δουλέψει για να παράγεις €100 αξίας παραγωγή, για να πάρεις €50 στο χέρι, που με αυτά αγοράζεις €15 καύσιμο!
Από τη δουλειά σου θα πάει στο κράτος το 85% σε φόρους για όση βενζίνη αγοράσεις ή θα πάρεις πίσω 6,66 φορές μικρότερης αξίας καύσιμα από όση εργασία πρέπει να παράξεις.
Η φτηνή μετακίνηση σε μια αγορά μεγεθύνει την ανάπτυξη.
Φτηνές μεταφορές ανθρώπων και προϊόντων διευκολύνουν τις συναλλαγές και την διάθεση ποικίλων προϊόντων σε διάφορες αγορές.
Το κόστος μετακίνησης ενσωματώνεται σε όλα τα προϊόντα και τους μειώνει ή τους αυξάνει την ανταγωνιστικότητα.
Αυτά τα μαθαίνει ένας δευτεροετής-τριτοετής φοιτητής μάρκετινγκ ή οικονομικών ή διοίκησης επιχειρήσεων στο μάθημα της κοστολόγησης προϊόντων.
Μπέιζικ…
Μετά ακούω για τα τέλη κυκλοφορίας του 2017, που θα είναι λέει χρεώσιμα με το χιλιόμετρο, και γελάω.
Σαν κάποιος να ψάχνει τρόπο να σκοτώσει την ελληνική οικονομία.
Σύντομα και συνοπτικά.
Στα χρόνια της κρίσης ανέβηκε η τιμή των καυσίμων 300% και η ηλεκτρική ενέργεια με όλα όσα της φορτώνουν άλλο 200%.
Δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος για να σκοτώσεις μια οικονομία από το να αυξήσεις τις τιμές της ενέργειας και των καυσίμων σε σχέση με την παραγόμενη αξία των εργαζομένων της παραγωγικής οικονομίας.
Το 1985 ήταν νομίζω που ο Ρόναλντ Ρέηγκαν προσπάθησε να αυξήσει τον φόρο στη βενζίνη κατά 6 σεντς ανά γαλόνι (3,78 λίτρα/γαλόνι) ή περίπου 1,5 σεντς ανά λίτρο.
Σχεδόν έχασε τον έλεγχο της χώρας από τις αντιδράσεις πολιτών, πετρελαϊκών εταιριών, επαγγελματικών συλλόγων, συνδέσμων βιομηχανιών, και της κοινωνίας σύσσωμης.
Όταν το ίδιο πράγμα γίνεται στην Ελλάδα επανειλημμένα, είναι απλά Τετάρτη.
Αυτά τα κάνουν άνθρωποι με βαθιά άγνοια της λειτουργίας της οικονομίας. Άσχετοι με την παραγωγή πλούτου.
Από την άλλη η κοινωνία είναι σε λήθαργο, ή είναι εξίσου αδαής για τις επιπτώσεις του φόρου 666% επί της πραγματικής αξίας του καυσίμου μεταφρασμένο σε παραγωγική εργασία.
Μοιάζει να έχουμε πλέον κατέλθει ανεπίστρεπτα στο σπιράλ θανάτου της οικονομίας μας που θα σημάνει την πτώση σε χάος της κοινωνίας.
Ίσως κάτι να υπάρχει που να μπορεί να μας σώσει, απλά δεν μπορώ να το φανταστώ.
Αν δέν υπάρχει τότε σύντομα, δεν θα υπάρχουμε ως χώρα!
Και πως να αντέξουμε άλλωστε με τέτοιο ρούφηγμα του αίματος με το μπουρί της σόμπας;
Κατά τα άλλα δεν μας φταίει ο κρατισμός, αλλά ο φιλελευθερισμός!
Ηλίθιοι!
Του Άγη Βερούτη
Πηγή;capital
