Πώς δημιουργήθηκε και λειτούργησε η αγορά «distressed» χρέους στην Ιαπωνία το διάστημα 1998 – 2002
Η κατάρρευση της «φούσκας» των ιαπωνικού χρηματοοικονομικού τομέα το 1991 διήρκησε για πάνω από 10 χρόνια, οδηγώντας σε ελεύθερη πτώση τις αποτιμήσεις των assets και σε αύξηση του αριθμού των NPLs στις τράπεζες.
Κατά τη διάρκεια των ετών 1998 – 2002, η ιαπωνική κυβέρνηση δημιούργησε μία αγορά για να υπάρξει διαχείριση των NPLs.
Αυτές οι κινήσεις ήταν τελικά αποτελεσματικές, καθώς στην αρχή ο αριθμός των NPLs ενισχύθηκε, καθώς οι τράπεζες υποχρεώθηκαν να τα αποκαλύψουν, αλλά ακολούθως υποχώρησε δραστικά.
Η πρώτη κίνηση προκειμένου να λυθεί το θέμα των NPLs ήταν να αναγκαστούν οι τράπεζες να πουλήσουν εχέγυγα για τα NPLs και με αυτόν τον τρόπο να δημιουργήσουν μία «distressed» αγορά.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90, οι τράπεζες δεν είχαν ικανοποιητικές προβλέψεις για τα NPLs καθώς ο τρόπος καταγραφής των «κόκκινων» δανείων γίνονταν με διαφορετικό τρόπο για κάθε χρηματοπιστωτικό ίδρυμα.
Επιπρόσθετα οι τράπεζες δεν είχαν ικανοποιητικά κίνητρα προκειμένου να έχουν αποτελεσματικές προβλέψεις καθώς δεν επιτρέπονταν αυτές να ενταχθούν στα μη φορολογήσιμα assets.
Το 1998, με τον νόμο Financial Reconstruction Law απαιτήθηκε από τις τράεπεζες να καθορίσουν ποιοι δανειζόμενοι είχαν προβλήματα με τις αποπληρωμές των δανείων πιο ξεκάθαρα απ’ ότι στο παρελθόν και αυτό βοήθησε ώστε να υπάρξει καλύτερη εκχώρηση των NPLs.
Ο νόμος του 1998, επίσης, δημιόύργησε το Resolution and Collection Corporation (RCC) μία κρατική υπηρεσία (η οποία ανήκε στο Deposit Insurance Corporation, υπηρεσία ασφάλισης καταθέσεων). Δημιουργήθηκε μέσω της συγχώνευσης δύο κρατικών θεσμών των οποίων καθήκων ήταν η συλλογή των μη εξυπηρετούμενων δανείων από εταιρείες παροχής στεγαστικών δανείων, τράπεζες και συνεργατικές επιχειρήσεις οι οποίες είχαν χρεοκοπήσει.
Στο χαρτοφυλάκιό τους, αρχικά, υπήρχαν εγγυημένα (με ακίνητα) προβληματικά δάνεια.
Παράλληλα η RCC είχε τη δυνατότητα να αγοράζει προβληματικά assets αλλά σε κανονική αποτίμηση, να τιτλοποιεί NPLs, να προχωρά σε αναδιάρθρωση επιχειρήσεων και να συμμετάσχει σε swaps τιτλοποιημένων εδανείων, με στόχο να επιταχυνθεί η εκχώρηση των NPLs.
Κατά τη διάρκεια των ετών 1998 – 2002, η ιαπωνική κυβέρνηση δημιούργησε μία αγορά για να υπάρξει διαχείριση των NPLs.
Αυτές οι κινήσεις ήταν τελικά αποτελεσματικές, καθώς στην αρχή ο αριθμός των NPLs ενισχύθηκε, καθώς οι τράπεζες υποχρεώθηκαν να τα αποκαλύψουν, αλλά ακολούθως υποχώρησε δραστικά.
Η πρώτη κίνηση προκειμένου να λυθεί το θέμα των NPLs ήταν να αναγκαστούν οι τράπεζες να πουλήσουν εχέγυγα για τα NPLs και με αυτόν τον τρόπο να δημιουργήσουν μία «distressed» αγορά.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90, οι τράπεζες δεν είχαν ικανοποιητικές προβλέψεις για τα NPLs καθώς ο τρόπος καταγραφής των «κόκκινων» δανείων γίνονταν με διαφορετικό τρόπο για κάθε χρηματοπιστωτικό ίδρυμα.
Επιπρόσθετα οι τράπεζες δεν είχαν ικανοποιητικά κίνητρα προκειμένου να έχουν αποτελεσματικές προβλέψεις καθώς δεν επιτρέπονταν αυτές να ενταχθούν στα μη φορολογήσιμα assets.
Το 1998, με τον νόμο Financial Reconstruction Law απαιτήθηκε από τις τράεπεζες να καθορίσουν ποιοι δανειζόμενοι είχαν προβλήματα με τις αποπληρωμές των δανείων πιο ξεκάθαρα απ’ ότι στο παρελθόν και αυτό βοήθησε ώστε να υπάρξει καλύτερη εκχώρηση των NPLs.
Ο νόμος του 1998, επίσης, δημιόύργησε το Resolution and Collection Corporation (RCC) μία κρατική υπηρεσία (η οποία ανήκε στο Deposit Insurance Corporation, υπηρεσία ασφάλισης καταθέσεων). Δημιουργήθηκε μέσω της συγχώνευσης δύο κρατικών θεσμών των οποίων καθήκων ήταν η συλλογή των μη εξυπηρετούμενων δανείων από εταιρείες παροχής στεγαστικών δανείων, τράπεζες και συνεργατικές επιχειρήσεις οι οποίες είχαν χρεοκοπήσει.
Στο χαρτοφυλάκιό τους, αρχικά, υπήρχαν εγγυημένα (με ακίνητα) προβληματικά δάνεια.
Παράλληλα η RCC είχε τη δυνατότητα να αγοράζει προβληματικά assets αλλά σε κανονική αποτίμηση, να τιτλοποιεί NPLs, να προχωρά σε αναδιάρθρωση επιχειρήσεων και να συμμετάσχει σε swaps τιτλοποιημένων εδανείων, με στόχο να επιταχυνθεί η εκχώρηση των NPLs.
συνέχεια …
Πηγή bankingnews.gr
