To 2015, όπως και ολόκληρη η πενταετία που προηγήθηκε, ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για τη χώρα και τον χειμαζόμενο λαό της, ειδικώς για τα μεσαία και χαμηλά εισοδηματικά στρώματα. Τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά εκ μέρους της τρόικας και των ελληνικών κυβερνήσεων, καθώς και της επιχειρηματικής και πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Η μεν τρόικα εμφανώς επιμένει σε μια λανθασμένη οικονομική συνταγή, συνεχίζει να αγνοεί τις πραγματικές συνθήκες τις ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και να μην αποδέχεται τις ευθύνες της για τη σημερινή κατάσταση.
* O κ. Αιμίλιος ΑυγουλέαςΟι δε πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις συνεχίζουν να λαϊκίζουν, να ραδιουργούν και γενικώς να ακκίζονται. Έτσι, προσπερνούν την ανάγκη δημιουργίας ενιαίου μετώπου γύρω από μερικές απολύτως αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, π.χ., συνταξιοδοτικό, καθώς και την εκπόνηση ενός μακρόπνοου εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου. Πομφόλυγες για ισοδύναμα, μάγοι όλων των αποχρώσεων, καθώς και στείρες αλληλοκατηγορίες και λαϊκισμός, αντί του απαραίτητου ρεαλισμού, πλημμυρίζουν τον δημόσιο διάλογο, επικαλύπτοντας και επιμολύνοντας ως τοξικά απόβλητα το μέλλον της χώρας και καταστρέφοντάς το. Βεβαίως, και παρά τα ολισθήματα της τρόικας και την εμμονική επιμονή της να απορρίπτει σχέδια τα οποία θα μπορούσαν να επιφέρουν κοινωνική ειρήνη, απολύτως απαραίτητη για την επιτυχία των μεταρρυθμίσεων, κανένα πρόγραμμα σωτηρίας δεν πρόκειται να πετύχει εάν δεν αναλάβουν την ιδιοκτησία του οι ηγεμονικές πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της χώρας.
Τούτων δοθέντων και κόντρα στο κλίμα της κατήφειας την οποία δικαιολογημένως επισύρουν τα δημοσιονομικά μέτρα που ήδη ελήφθησαν και που θα ληφθούν το 2016 και την αναμενόμενη χρηματοπιστωτική κρίση στην Ασία, ο γράφων είναι αισιόδοξος.
Με βάση τη δική του κάπως μειοψηφική ανάλυση, το 2015 δεν ήταν απλώς η χρονιά της κορύφωσης της ελληνικής τραγωδίας, αλλά επίσης και η χρονιά της αυτοσυνειδησίας που θα οδηγήσει στη λύση της κρίσης και στο ξεπέρασμά της. Εν αντιθέσει με το πολιτικό και μιντιακό σύστημα, οι πολίτες είναι έτοιμοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους και τις θυσίες που τους αναλογούν, μη ελπίζοντας πλέον σε μεσσίες. Επίσης, από πλευράς κόστους, η ελληνική οικονομία έχει προσαρμοστεί και η λύση του γόρδιου δεσμού των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων, έστω και με την κάκιστη διαδικασία που επιλέχθηκε, θα αναθερμάνει στο δεύτερο εξάμηνο του 2016 την επιχειρηματική δραστηριότητα και ίσως ακόμα και τον τραπεζικό δανεισμό. Υπάρχουν, όμως, και πάντοτε, κατά τη γνώμη του γράφοντος, τρεις επιπλέον (απαραίτητες) προϋποθέσεις για να γίνει αυτό, τις οποίες και παραθέτω εδώ ως προτάσεις μου.
Η πρώτη προϋπόθεση είναι η ίδρυση και λειτουργία ενός ταμείου ρευστότητας, το οποίο θα αποδέχεται για ορισμένο χρονικό διάστημα, π.χ., 6 μήνες, τα γραμμάτια των επιχειρήσεων, λύνοντάς τους προβλήματα ρευστότητας που δεν τους λύνουν οι τράπεζες, παρά τις αλλεπάλληλες ανακεφαλαιοποιήσεις. Το εν λόγω ταμείο θα μπορούσε να χρησιμοποιεί τις εγγυήσεις του Δημοσίου, περίπου ύψους 130 δισ., τις οποίες ακόμη διακρατούν οι τράπεζες, παρά την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση.
Δεύτερον, χρειάζεται η άμεση δημιουργία αναπτυξιακού κεφαλαίου, το οποίο, μέσω χαμηλότοκων δανείων και εγγυήσεων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, θα αναθερμάνει τις μακροχρόνιες κεφαλαιουχικές επενδύσεις. Εξασφαλίζοντας την αποπληρωμή των ομολογιούχων σε ευρώ, ανεξαρτήτως της θέσης της χώρας εντός ή εκτός ευρώ, οι ομολογίες που θα εξέδιδε ένα τέτοιο αναπτυξιακό κεφάλαιο θα προσέλκυαν τα 40 δισ. ευρώ που λιμνάζουν εντός της χώρας, χωμένα σε στρώματα και θυρίδες. Το κεφάλαιο θα μπορούσε να είναι μειοψηφικός επενδυτής/εταίρος σε αναπτυξιακά (επενδυτικά, όχι κερδοσκοπικά) κεφάλαια από το εξωτερικό και επιχειρήσεις που τώρα διστάζουν να επενδύσουν στην Ελλάδα, λόγω του διπλού προβλήματος της νομισματικής ανασφάλειας και της διαφθοράς.
Τρίτον, θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να ξεπεραστούν οι αντιρρήσεις της τρόικας, ούτως ώστε να χρησιμοποιηθούν κίνητρα μέσω επιστροφών ΦΠΑ προς συνεπείς επιχειρήσεις οι οποίες προσλαμβάνουν αντί να απολύουν και επιβεβαιωμένα πληρώνουν τους υπαλλήλους τους με μισθούς επάνω από τον κατώτατο μισθό. Έτσι, και η ανεργία θα αρχίσει δειλά να μειώνεται και η καταναλωτική δύναμη των εργαζομένων θα αρχίσει δειλά-δειλά να αυξάνεται. Με τον ίδιο τρόπο και με καινοτόμες προσεγγίσεις, θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα που προέρχονται από τις διάφορες λίστες της φοροδιαφυγής. Υποχρεωτική επένδυση με αναλογία 40% από τα χρήματα που αναφέρονται στις διάφορες λίστες φοροδιαφυγής προς ένα ταμείο απασχόλησης, έναντι 60% νομιμοποιημένων κεφαλαίων, θα ήταν ίσως ιδανική. Έτσι, και η χώρα θα επωφελούνταν και το κοινό περί δικαίου αίσθημα θα ικανοποιούνταν. Επίσης, θα έκλεινε για καλά άλλη μία όζουσα εστία συναλλαγής μεταξύ Δημοσίου και πλούσιων ιδιωτών.
* O κ. Αιμίλιος Αυγουλέας είναι τακτ. καθηγητής, κάτοχος της έδρας Διεθνούς Τραπεζικού Δικαίου και Χρηματοοικονομικών Αγορών, Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου
Πηγή:capital
