Ποιες εγχώριες επιλογές υπάρχουν για να τονωθεί η εθνική κυριαρχία;
Το ερώτημα της υπεροχής του ευρωπαϊκού δικαίου έναντι του εθνικού, έχει ανακύψει ως ένα από τα κύρια ζητήματα της εκστρατείας για το δημοψήφισμα. Τις τελευταίες ημέρες υπήρξε μία αυξημένη σπέκουλα για το τι θα μπορούσε να γίνει σε εγχώρια βάση για να ενισχύσει την κοινοβουλευτική και εθνική κυριαρχία. Το OpenEurope έχει εξετάσει τις επιλογές με μεγαλύτερη λεπτομέρεια σε ένα νέο άρθρο, αλλά εδώ είναι οι τρεις γενικές προσεγγίσεις: κοινοβουλευτικό βέτο, το Συνταγματικό Δικαστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου, και μια «υβριδική” επιλογή.
Ουσιαστικά, η αποδοχή της υπεροχής του δικαίου της ΕΕ είναι μέρος του πακέτου συμμετοχής στην ΕΕ -εάν τα κράτη-μέλη αρνηθούν να το κάνουν, η ενιαία αγορά απλώς δεν θα λειτουργεί. Δεν υπάρχει «silver bullet” που να μπορεί να αποκαταστήσει την «πλήρη κυριαρχία” σε εγχώριο επίπεδο, επιτρέποντας παράλληλα στο Ηνωμένο Βασίλειο να παραμείνει μέλος της ΕΕ. Όλες οι διεθνείς συμφωνίες, όπως οι εμπορικές συμφωνίες, συμπεριλαμβανομένης κάθε πιθανής συμφωνίας ΕΕ-Ηνωμένου Βασιλείου μετά από ένα Brexit, ή αμυντικές συμφωνίες όπως το ΝΑΤΟ, απαιτούν να «συμβιβαστεί” ένας βαθμός κυριαρχίας. Τελικά, είναι θέμα διαπραγμάτευσης και βαθμών.
Τι κάνουν τα άλλα κράτη-μέλη;
Έτσι, πολλά άλλα κράτη-μέλη έχουν λάβει μέτρα για να διαφυλάξουν την εθνική τους κυριαρχία και τα συνταγματικά τους συστήματα από παρεμβολές από την ΕΕ. Υπάρχουν ουσιαστικά τρία εργαλεία που έχουν στην διάθεσή τους τα εθνικά συνταγματικά δικαστήρια.
Εποπτεία της ικανότητας των θεσμικών οργάνων της ΕΕ: Η διασφάλιση ότι τα θεσμικά όργανα της ΕΕ δεν νομοθετούν σε τομείς στους οποίους δεν τους δόθηκε ρητά η αρμοδιότητα να το κάνουν.
Προστασία της συνταγματικής ταυτότητας των κρατών-μελών: Καθορισμός κάποιων αρχών (πιθανότατα κατοχυρωμένων σε ένα γραπτό σύνταγμα) οι οποίες είναι τόσο σημαντικές για την εθνική ταυτότητα, που είναι στην πραγματικότητα απαραβίαστες, ακόμη και όταν φαίνεται να είναι σε σύγκρουση με τη νομοθεσία της ΕΕ.
Αστυνόμευση της μεταφοράς στο εθνικό δίκαιο των κανόνων της ΕΕ: Η κατάργηση των εθνικών νόμων εκεί όπου οι εθνικές κυβερνήσεις κρίνεται ότι έχουν υπερβεί το όριο της εφαρμογή των κανόνων της ΕΕ.
Οι εμπειρίες των κρατών-μελών αποδεικνύουν ότι ένας συνδυασμός αυτών των προσεγγίσεων θα μπορούσε να βοηθήσει ώστε να χαραχθούν γραμμές στην άμμο τις οποίες οι θεσμοί της ΕΕ είναι επιφυλακτικοί να διασχίσουν. Το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο είναι ομολογουμένως το κατ’ εξοχήν παράδειγμα -όπως καταγράφει και το ιστορικό του, δεν έχει φοβηθεί να διεκδικήσει όρια στις εξουσίες της ΕΕ. Ενώ ποτέ ίσως δεν έχει άμεσα αναιρέσει έναν νόμο της ΕΕ, η ιστορία υποδηλώνει ότι αυτή η εξουσία έχει λειτουργήσει ως τροχοπέδη στις πιο ενοποιητικές τάσεις των ευρωπαϊκών ενστίκτων. Αυτό ήταν περισσότερο εμφανές στο διάλογο της ευρωζώνης με διάφορα μέτρα που κυμαίνονται από το να βγουν εκτός ατζέντας τα ευρωομόλογα μέχρι και ένα ενιαίο σχήματα εγγύησης καταθέσεων.
Δεδομένου ότι η διαφύλαξη της εθνικής κυριαρχίας έχει εδώ και καιρό αποτελέσει ένα χαρακτηριστικό του βρετανικού διαλόγου για την Ευρώπη, είναι λογικό για το Ηνωμένο Βασίλειο να εξερευνήσει όλους τους πιθανούς τρόπους με τους οποίους μπορεί να προφυλαχθεί έναντι κρυφών αρμοδιοτήτων της ΕΕ και τουλάχιστον να έχει τόσο καλή προστασία όσο τα άλλα κράτη-μέλη.
Ωστόσο, η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι επιφυλακτική σε ό,τι αφορά τις γρήγορες λύσεις. Το γερμανικό συνταγματικό σύστημα δεν βασίζεται μόνο σε ένα γραπτό, κωδικοποιημένο σύνταγμα, αλλά και σε ισχυρούς περιορισμούς στην εκτέλεση. Οι βουλευτές του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν παραδοσιακά επιφυλακτικοί στο να χορηγηθεί στους δικαστές περισσότερη εξουσία. Αυτού του είδους η συνταγματική μεταρρύθμιση μπορεί ή μπορεί και να μην είναι επιθυμητή, αλλά απαιτείται προσεκτική σκέψη για τις ευρύτερες συνέπειες, ηθελημένες ή όχι.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://openeurope.org.uk/today/blog/domestic-measures-to-safeguard-national-sovereignty-what-options-does-the-uk-have/
Πηγή:capital
